١١٦٦ بازدید 1396/06/03

با وجود تفاوتهای زندگی آپارتمان نشینی با سبک زندگی سنتی، امروزه، زندگی آپارتمان نشینی اجتناب ناپذیر است و به علت محدودیت ها، هزینه های بالای مسکن و مهاجرت، چاره ای جز گردن نهادن به آن نیست. از این رو، با پذیرش مزیت های این نوع زندگی و تدبیراندیشی سیاست گذاران بخش مسکن، باید به شکل مطلوب از آن استفاده کرد و تا جایی که امکان دارد، آسیب های آن را کاهش داد.
آپارتمان نشینی، آسیبها و چالشها:
رشد جمعیت شهری و گذر زمان در چند دهه گذشته عاملی بود تا تغییرات بنیادی و اساسی در نحوه و شکل زندگی مردم به وجود آید؛ خارج شدن خانه ها از فضایی که وسعت آن امروزه برای نسل جدید کمتر در تخیل می گنجد و تبدیل شدن آنها به خانه هایی در ابعاد کوچک تر، به گونه ای که هر خانه روی خانه ای دیگر بنا شده، مدلی از زندگی را در خانه هایی به نام آپارتمان به وجود آورده است. مدلی که زندگی در آن خلاف زندگی در خانه های حیاط دار و بزرگ تابع قواعد و قانون خاص خودش است.
هر چند در قوانین مدون، تعریف خاصی از آپارتمان نشده است، در اصطلاح می توان گفت: آپارتمان، عبارت است از یک واحد مستقل در ساختمان چند طبقه که از آن برای سکونت یا کار استفاده می شود و مالکیت در آن، شامل دو قسمت اختصاصی و مشترک (عمومی) است. به این نوع سکونت و هم جواری، در اصطلاح رایج، lآپارتمان نشینیr گفته می شود.
به طور معمول، دریک مجتمع مسکونی، افراد با فرهنگ های متفاوت و شیوه های مختلف زندگی دور هم جمع می شوند که زمینه ساز مشکلات فراوانی برای اعضاست.
در ساختار سنتی، فضای پهناور، حیاط بزرگ و نوع زندگی در این خانه ها به کودکان فرصت بیشتری می داد تا حس کودکانه خود را ارضا کنند و از این راه بتوانند با اجتماع ارتباط بهتری برقرار کنند و خود را آماده پذیرش نقش های مشارکتی در جامعه سازند.
در خانه های آپارتمانی، فرزندان و کودکان در محیطی بسته، مجبورند برای رعایت کردن حال همسایگان، خود را با فضای موجود سازگار کنند و با خاموش کردن احساس کودکانه، فشار روانی زیادی را تحمل کنند. جدای از این مسئله، باید به بایدها و نبایدهای پدر و مادر نیز گردن نهند.
مزیت ها و مهارت های آپارتمان نشینی
رفت و آمد به موقع ساکنان در ساعت های معینی از شب و روز و رعایت کردن حقوق همسایگان در مهمانی ها و شب نشینی ها، ساکنان مجتمع های مسکونی را افرادی منظم بار می آورد. مواردی مثل، استفاده نکردن شخصی از قسمت های اشتراکی و رعایت حقوق طبقه های پایین و بالا، ساکنان را به رعایت کردن قانون وادار می کند و آنها را در برابر اجتماع، افرادی قانونمند و با انضباط می سازد.
در یک مجتمع مسکونی، افرادی که از نظر اخلاقی و رفتاری، خودساخته باشند و شئون اخلاقی را رعایت کنند، می توانند محیط امن و شایسته ای را برای زندگی یکدیگر ایجاد کنند. در این صورت، مرد خانواده، با اطمینان خاطر، به مسافرت های کاری می رود و از تنهایی زن و فرزند خود نگران نیست. در صورت مسافرت یا ترک منزل برای مدت طولانی نیز واحد آپارتمانی از دزدان یا دیگر ناامنی ها در امان است و این امنیت، در سایه زندگی آپارتمان نشینی به دست می آید.
اعضای ساکن یک مجتمع آپارتمان نشینی می توانند با منش صحیح اخلاقی، مصداق واقعی همدلی و اتحاد باشند. این افراد، با احترام گذاردن به حقوق یکدیگر و همیاری و همکاری در جهت رفع نیازهای مجتمع مسکونی می توانند فضای دوستانه ای را بر مجتمع خود حاکم سازند، تا در سایه آن، در تکامل مادی و معنوی یکدیگر تأثیرگذار باشند؛ مراسم مشترک، نماز جماعت و دعای گروهی، برطرف کردن نیازهای مجتمع به صورت دسته جمعی و مانند آن، جلوه هایی از این همدلی و اتحاد اعضای ساکن در مجتمع مسکونی است.